I sit on the first empty seat of the train. It is one of four seats, two of which face against the direction of the train. I hesitate for one moment between the choices. I get nauseous if I sit against the train’s direction, but my mind falls to the motion of these high-speed trains, and the monotonous scenery of this snow-struck winter does not allow one to discern the train’s direction. Therefore, I just sit on a seat far from the cold window. I am only carrying my silver backpack which contains my laptop, a few files, and one book. 

I was up well into the night to prepare my article, and now my head hurts. Despite wearing my warmest jacket, I still feel like I am freezing. It is again pouring snow, which pounds against the glass. I am happy that the train is not busy, because like always I don’t have a mask. A snowflake has spread out all of its beauty and microscopic texture on the glass at no cost. I change my place, go towards it, and place my hand on it. 

The train goes forward with the sound of three consecutive whistles. Pieces of snow glide across the face of the glass, and new snowflakes take their place. I am pleased with the emptiness of the train today. I take my book out, but somehow I am afraid to talk about it.

When the professor arrived at philosophy class to explain the pains of existentialism, he borrowed Shakespeare’s famous quote, “to be or not to be,” and wanted all of us to read a book on the topic and explain it for our final research projects. I decided to explain my own fear and trembling with Kierkegaard’s Fear and Trembling.

I dragged my legs on top of the seat, stuck my back to the cold window of the train, and left the cold inside myself. I open my book and read a few lines, the same ones that I have highlighted: “And God tested Abraham and said to him, ‘take Isaac, your only son, whom you love, to the Valley of Moriah, and there on top of the mountain that I shall reveal to you, burn him as a sacrifice,” a quote from the sacred book. My eyes turn warm, and the book falls to my feet. 

I see myself from afar, passing through a narrow alley. Two-by-two my friends pass next to me, and in a fleeting moment I see in a close-up shot only their eyes, which gaze with greed and hate. There is something that I don’t know. Leila is also there and is coming towards me. I forget the rest. Now that she has reached me, she throws down her head and passes. I want to go after her and give or ask for an explanation, but I let go of everything and continue down my path. I don’t know what my mistake has been such that I have to quiver from the hate-filled eyes of my friends until the end of this dusty alley. I know that whatever it is, I have faith in my work, and in my opinion it has definitely been right. I reach the end of the alley. My mother stands there and smiles at me. A picture with an extreme long-shot of the sky is in front of my face. The sunset is cloudy and bleak, and the clouds have still not reached the end of the sky, where my eyes can see them. I see the sunset in the other corner of the sky.

The book falls from on top of my legs to the floor. My shoulders jump up out of fear. I open my eyes. A light covers the space between my eyes and my body, which has bent down to my legs. A light covers the space between my eyes and a body that is folded under my feet. The body gets up and gives me my book. I can’t even move myself, and the light is still in my eyes. The same beam of light is drawn to my eye from the face of the man who gave me the book. A green and engrossing gaze is cast towards my eyes. I don’t see anything except his eyes, but the lines coming from him laugh. I took the book and thanked him. 

I move myself and tremble from the cold. The only benefit of the snow is that during the snowfall, the temperature is better than before and after. Now that it is not sunny, the cold has penetrated into my soul. I don’t know how many stops have passed that the blind and empty train has become this full. At least one person sits on every pair of seats. Only some have masks, but each person has their own way of distancing themselves from the rest. My fellow passenger on the other seat tightens their dog’s collar and tries to calm its bark. The dog comes towards me, and I collect myself. The owner pulls its collar, and the dog stands with eyes cast towards me. 

The stranger says “what an interesting book you are reading!” I had forgotten that someone was sitting facing me.

I ask “did you read it?” I just asked that out of curiosity. Otherwise a few random strangers could sit in front of me and say “yes, I am also interested in philosophy, and coincidentally I have read Fear and Trembling.”

For one moment, I look at him. He has gone silent. I shift my gaze back and forth. He says “yes, it is an interesting book. Kierkegaard, the father of the pains of existentialism!” and then gives a bitter grin. 

I say “how interesting.”

We both return our gaze to the window. Everywhere, a white net has spread across the new snow. It is also cold, and again I feel trembling. I place my head on top of my collected legs so I don’t hear the sound of my teeth grinding. My back becomes heavy. I lift up my head. He has thrown his jacket on me. Instead of saying “so, who are you?,” I acknowledge him. 

He says “what brought you to start this book?”

I say “philosophy, I study philosophy.”

Again my eyes fall to the dog that is face-to-face with me. It has been a while that he has been relaxed and looking out the window. A blonde child comes toward me down the aisle of the train. Her mother calls “Lisa, Lisa, come back.” The girl stops and says “let me see what has happened to the tiny dog that was making noises.” The mother gets up from her seat, and Lisa runs. 

The stranger says “how interesting, how interesting, Lisa got herself to the dog’s chair.”

“What’s its name?”

“Martha!”

“What a cute girl. Can I pet her?” Lisa says, but the mother reaches her and drags her back. The sound of the little girl’s cries gets louder. 

My heart aches. This damn pandemic! Petting a puppy doesn’t require this much quarrel. 

The stranger is young and in a green pullover, the same color as his eyes, and seems acceptable and trustworthy. He says “if someone comes towards me and does not hate something about their father, their mother, their wife, their children, their brother, their sisters, or even their own life, they cannot be my disciple.” Kierkegaard cites this from the Gospel of Luke in a section of this same book.

I say “exactly.”

My body has scrunched up, and I am absent-minded. I say “it seems to me that the most nonsensical action for demonstrating a faith that does not have any conflict with the beliefs of man was the decision to separate from Regine.”

He says “and can I know your reason?”

“For demonstrating faith, one must not sacrifice. Sometimes one must become and remain the sacrifice.” 

He says “remaining in Kierkegaard’s knowing of the environment is tantamount to the knowing of aesthetics. You yourself know what its meaning is—according to him it means chasing desire from women. In this book it is wanted to mimic Abraham, who sacrificed Isaac and still sacrificed the desire of his love.”

I say “God is not at war with us. In order to acquire the extant heart of infinity, your heart must be infinite. Existing with love is one step forward, for arriving at infinity, at a state that does not take you away from the main infinity. Unless the order is clear, like the revelation to Abraham.”

He falls into thought, and I am worried that I may have talked too much. I picked up his coat from my back. He wants to resist and says “let it be, the weather is cold.” I say “it is the effect of the book. I will sacrifice this as a step towards higher faith.” We both begin to laugh. I say “I get off at this stop. I am thankful for this great conversation.” 

He gazes at me. He smiles. He says “I am also thankful for you.” 

I throw on my backpack. I put my hands into my pockets and set off towards the city with the world of thought that is in my head. I ponder: in the words of Hemingway, years later can I again repeat the freshness of this sacrificed moment of the continuity of my existence? Like the first moment that my mother wanted me to abandon my country and migrate or stand as one body in front of my father’s criticisms, the discontent of my brothers, the words of my mother, and the discomfort of all of my friends to acquiesce to this compelled migration. Can I repeat the last moment of clenching her, and my father, and each of my dear friends who now seeing them has become difficult? Can I again repeat the confidence in the same way that I put my feet up on the plane and suppressed the enduring pain of the suicide of my dearest friend the previous day in Kabul that pressed down on my soul? 

Today my heart has turned to ice. Today I should be happy for the last presentation of my article this term. I have been silencing my phone since this morning. I have promised that when I get out of class I will call my mom. I also did not text Leila. I arrived at the university. I take my phone out of my pocket and turn it on. 

Leila has written “you did not come, that this damn corona …”

I opened Facebook. They have written many condolences for me.

Wow, mother, mother, my legs no longer stand firmly. I tremble from the cold. My tears have turned to ice. I gaze at the sky. Fear and trembling from being and not being. 

For arriving at infinity, have I sacrificed or been sacrificed? Being is the last look I may have taken at my mother; being is the final moment I may have been next to her. What a ridiculous joke. Are they not ashamed of their work? What a dirty rumor this is … where in the world is this place that I stand. 

I don’t see something. I have fallen in the corridor. I hear a sound that is close and getting closer. Something says in my head: “your last presentation in this lesson, it was a practical presentation.” Only I had not spoken. In the words of Kierkegaard, he said, said he.

Translated from Persian by Dutton Crowley. Dutton Crowley has a certification of studying Persian through the advanced level from the University of Wisconsin-Madison, and he has continued to formally study Persian language at Harvard University.

گفت کرد، کرد گفت 

روی اولین صندلی خالی قطار می‌نشینم. یکی از چهار صندلی است که دوتایش خلاف جهت حرکت قطار است. یک لحظه مردد می‌شوم بین انتخاب. تهوع می‌گیرم اگر خلاف جهت حرکت بنشینم؛ اما یادم می‌افتد حرکت این قطارهای سریع‌ السیر و فضای یک‌نواخت بیرون در این زمستان برف‌زده مجال تشخیص جهت نمی‌گذارد. پس فقط روی یک صندلی دورتر از پنجره‌ی سرد می‌نشینم. تنها همراهم کوله‌پشتی‌ خاکستری‌ام و تمام محتویاتش لپ‌تاپ و چند پوشه و یک کتاب است

شب تا دیروقت بیدار بودم تا مقاله‌ام را آماده کنم و حالا سرم درد می‌کند. با وجود پوشیدن گرمترین جمپرم (پالتو) باز هم احساس می‌کنم یخ می‌زنم. برف دوباره می‌بارد و با سرعت به شیشه می‌کوبد. خوشحالم که قطار شلوغ نیست، چون مثل همیشه ماسک ندارم. یک تکه برف، تمام زیبایی و بافت میکروسکوپی‌اش را بدون هیچ هزینه‌ روی شیشه پهن کرده است. جایم را عوض می‌کنم، به سمتش می‌روم و رویش دست می‌کشم

قطار با کشیدن سه سوت پیایی حرکت می‌کند. برف‌ها از روی شیشه سر می‌خورند و دانه‌های دیگر جای‌شان را می‌گیرند. از خلوتیِ امروزِ قطار خوشم می‌آید. کتابم را بیرون می‌آورم، اما یک‌ جوری ام؛ از صحبت درباره‌اش می‌ترسم 

وقتی استاد سر کلاس فلسفه برای توضیح دردهای اگزیستانسیالیستی از جمله‌ی معروف شکسپیر (توبی اور نات توبی: بودن یا نبودن) وام گرفت و خواست هرکدام یک کتاب در همین راستا بخوانیم و برای تحقیقِ آخر شرح بدهیم، تصمیم گرفتم ترس و لرزهایم را با «ترس و لرز» کیرکگارد وصف کنم

پاهایم را کشیده‌ام بالا روی صندلی، پشتم را به پنجره‌ی سرد قطار چسپانده‌ام و از سرما توی خودم رفته‌ام. کتاب را باز می‌کنم و چند خط می‌خوانم: همان جاهایی را که مارکر گذاشته‌ام؛ «و خداوند ابراهیم را امتحان کرد و به او گفت اسحاق، یگانه فرزندت را که دوستش می‌داری برگیر و به وادی موریه برو؛ و در آن‌جا او را بر فراز کوهی که به تو نشان خواهم داد به قربانی بسوزان.» (نقل از کتاب مقدس). چشمم گرم می‌شود و کتاب روی پاهایم می‌افتد

خودم را در نمایی لانگ‌ شات می‌بینم از کوچه‌ای تنگ می‌گذرد. دوستانم دو به دو از کنارم می‌گذرند و در لحظه‌ی گذر فقط چشم‌های‌شان را در یک بیگ‌کلوزآپ می‌بینم که با حرص و نفرت نگاه می‌کنند. چیزی هست که نمی‌دانم. لیلا هم آن‌جاست و به سمتم می‌آید. بقیه را فراموش می‌کنم. حالا که به کنارم رسیده، سرش را پایین انداخته و می‌گذرد. می‌خواهم دنبالش بروم و برایش توضیح بدهم یا توضیح بخواهم، اما همه‌چیز را به حال خودش رها می‌کنم و به راهم ادامه می‌دهم. نمی‌دانم اشتباهم چه بوده که باید تا انتهای این کوچه‌ی غبارآلود از چشم‌های پُرنفرت دوستانم ترکش بخورم. می‌دانم هرچه هست به کارم ایمان دارم و حتما از نظر من کار درستی بوده است. به انتها می‌رسم. مادرم در انتهای کوچه ایستاده و به من لبخند می‌زند. تصویری اکستریم‌لانگ‌شات از آسمان جلوی رویم است. غروب ابری و دلگیر است و ابرها هنوز به آخر آسمان، جایی که چشمم می‌تواند در خودش جای بدهد نرسیده است. غروب را در گوشه دیگر آسمان می‌بینم

کتاب از روی پاهایم سُر می‌خورد روی زمین. شانه‌هایم از ترس بالا می‌پرد. چشمانم را باز می‌کنم. نوری حایل می‌شود بین چشم‌هایم و تنی که خم شده زیر پایم. بلند می‌شود و کتابم را به من می‌دهد. حتی نتوانستم خودم را تکان بدهم و نور هنوز توی چشم‌هایم است. همین خط نور کشیده شده توی زاویه‌ی چشم از صورت مردی که کتاب را به من می‌دهد. نگاهی سبز و گیرا خیره شده به چشمانم. به‌ جز چشمش را نمی‌بینم، اما خط‌های کشیده‌ شده از کنار چشمانش می‌خندند. کتاب را می‌گیرم و تشکر می‌کنم

خودم را جابه‌جا می‌کنم و از سرما می‌لرزم. تنها خوبی برف این است که موقع بارشش دمای هوا بهتر از قبل و بعدش است. حالا که آفتاب نیست سرما رخنه کرده توی جانم. نمی‌دانم چند ایستگاه گذشته که قطارِ خالی و سوت و کور، این‌چنین شلوغ شده است. هر دو صندلی، حداقل یک نفر آدم نشسته است. فقط بعضی‌ها ماسک دارند، اما همه یک‌طوری خود را از بقیه دور می‌کنند. هم‌قطارم صندلی آن طرف‌تر، قلاده سگش را محکم گرفته و سعی می‌کند واق‌واق سگ را آرام کند. سگ به سمت من می‌آید و من خودم را جمع می‌کنم. او قلاده‌اش را می‌کشد و سگ می‌ایستد با چشمانی که به من خیره است

غریبه می‌گوید: «چه کتاب جالبی می‌خوانی!» یادم رفته کسی روبه‌ رویم نشسته است. می‌پرسم: «خواندی؟» همین‌طوری پرسیدم، وگرنه به شکل رندوم چند غریبه می‌تواند روبه‌رویت بنشیند و بگوید بله من هم به فلسفه علاقه دارم و از قضا ترس و لرز را خوانده‌ام. برای یک لحظه نگاهش می‌کنم. سکوت کرده است. نگاهم را جابه‌جا می‌کنم. می‌گوید: «بله. کتاب جالبی است. کیرکگارد، پدر رنج‌های اگزیستانسیال!» و یک نیشخند تلخ می‌زند

می‌گویم: «چه جالب

هردو نگاه‌مان را برمی‌گردانیم به پنجره. همه‌جا تور سفیدی از برف نو پهن شده است. سردم است و دوباره به لرزه می‌افتم. سرم را روی پاهایِ جمع‌کرده‌ام می‌گذارم تا صدای به هم خوردن دندان‌هایم را نشنود. پشتم سنگین می‌شود. سرم را بالا می‌آورم. کتش را رویم انداخته است. به‌جای این‌که بگویم پس خودت چه؟ تشکر می‌کنم

می‌گوید: «چه شد این کتاب را شروع کردی؟

می‌گویم: «فلسفه، فلسفه می‌خوانم

چشمم باز می‌افتد به سگی که روبه‌ رویم نشسته است. مدتی است آرام گرفته و از پنجره بیرون را می‌بیند. کودکی موطلایی از راهروی قطار به سمت‌مان می‌آید. مادرش صدا می‌زند: «لیزا، لیزا برگرد.» می‌ایستد و می‌گوید: «بگذار ببینم سگ‌ کوچولویی که سر و صدا می‌کرد چی شده!» مادر از جایش بلند می‌شود و لیزا می‌دود

غریبه می‌گوید: «چه جالب، چه جالب،» لیزا خودش را رساند به صندلی سگ

«اسمش چیست؟» 

«مارتا»

«چه دختر قشنگی. می‌توانم نازش کنم؟» لیزا می‌گوید، اما مادر می‌رسد و او را کشان‌کشان با خودش می‌برد. صدای گریه‌ی دخترک بلند می‌شود

قلبم تند می‌زند. این پاندمی لعنتی! آخر، نازکردن یک بچه‌سگ این‌همه دلخوری ندارد

غریبه جوان است و در پولیور سبز، هم‌ رنگ با چشمانش، مقبول و مورد اعتماد به نظر می‌رسد. می‌گوید: «اگر کسی به سوی من آید و از پدرش، مادرش، زنش، فرزندانش، برادرش، خواهرانش و حتی از زندگی خودش نفرت نداشته باشد، مرید من نتواند بود.» این را کیرکگور در جایی از همین کتاب، از انجیل لوقا آورده است

می‌گویم: همین‌طور است

تنم گرم شده و سرم کمی گیج است. می‌گویم: «به نظر من مزخرف‌ ترین کار ممکن برای اثبات ایمانی که هیچ تضادی با اعتقادات آدم ندارد انتخاب جدایی از رگینا بود

می‌گوید: «می‌توانم دلیلت را هم بدانم؟

«برای اثبات ایمان همیشه نباید قربانی داد. گاهی باید قربانی شد و ماند

می‌گوید: «ماندن در زیست‌شناسی کیرکگور به مثابه زیبا‌ شناسی است. خودت می‌دانی که معنایش چیست؛ یعنی، کام‌جویی از زن‌ها به زعم او. در این کتاب خواسته است ادای ابراهیم را درآورد که اسحاق را قربانی کرد، خواسته عشقش را قربانی کند دیگر

می‌گویم: «خدا با ما سر جنگ ندارد. برای به‌ دست‌آوردن دل موجود نامتناهی دلت باید نامتناهی باشد. بودن با عشق یک مرحله جلوتر است، برای رسیدن به نامتناهی، آن هم به شکلی که واقعا تو را از نامتناهی اصلی دور نکند. مگر این‌که دستور واضح باشد، مثل وحی به ابراهیم

او به فکر می‌افتد و من نگرانم از این‌که زیاد حرف زده باشم. کتش را از پشتم برمی‌دارم. می‌خواهد مانع شود. می‌گوید: «بگذار باشد، هوا سرد است.» می‌گویم: «تأثیر کتاب است. این را قربانی می‌کنم برای یک مرحله بالاتر ایمان.» هر دو خنده‌ی‌مان می‌گیرد. می‌گویم: «این ایستگاه پیاده می‌شوم. برای این مصاحبت خوب ممنونم

به من خیره می‌شود. لبخند می‌زند. می‌گوید: «منم از تو ممنونم

کوله‌ ام را پشتم می‌اندازم. دست‌هایم را توی جیبم قایم می‌کنم و با جهانی از فکر که توی سرم است به شهر پا می‌گذارم. می‌اندیشم: به قول همینگوی آیا می‌توانم طراوت و تازگی این لحظه‌ی قربانی‌شده از استمرار بودنم را سالیان بعد دوباره تکرار کنم؟ مثل اولین لحظه‌ای که مادرم از من خواست کشورم را ترک کنم و مهاجر شوم و جلوی انتقادهای پدر، نارضایتی‌های برادران، حرف‌های مردم و ناراحتی همه دوستانم یک‌ تنه ایستاد تا به این مهاجرت اجباری تن بدهم. آیا می‌توانم آخرین لحظه‌ی آغوش‌ گرفتن او، پدرم و تک‌ تک عزیزانی را که حالا دیدارشان برایم چون خواب شده تکرار کنم؟ آیا می‌توانم آن اقتدار را دوباره تکرار کنم همان‌طور که پاهایم را گذاشتم توی هواپیما و از شدت دردِ مانده از کشته‌ شدن عزیزترین دوستم در انتحاری روز قبل کابل جانم را می‌فشرد؟ 

قلبم امروز یخ‌ زده. امروز که باید شاد باشم برای آخرین ارائه مقاله‌ ام در این ترم

گوشی را از صبح خاموش کرده‌ام. قول داده‌ام از کلاس که بیرون آمدم به مادر زنگ بزنم. به لیلا هم پیام ندادم. به دانشگاه می‌رسم. گوشی را از جیبم بیرون می‌آورم و روشن می‌کنم. لیلا نوشته: آن‌ قدر نیامدی که این کرونای لعنتی

 فیس‌ بوک را باز می‌کنم. برایم تسلیت نوشته‌اند

صدای زنگ‌ دار مادر در آخرین تماس توی گوشم می‌چرخد. سرفه‌های پشت همش. انکارش از درد و تأکید به خوش‌ بودن حالش. تأکید به توجه داشتنم به درس و تحصیل

وای مادر… مادر… پاهایم روی بندهایش نمی‌ایستند دیگر… می‌لرزم از سرما. اشک‌هایم یخ‌زده. به آسمان خیره می‌شوم. ترس و لرز از بودن و نبودن

برای رسیدن به نامتناهی قربانی داده بودم یا قربانی شده بودم؟ بدون این‌که نگاه آخر مادرم را دیده باشم، بدون این‌که آخرین لحظه‌ها کنارش باشم! عجب شوخی مسخره‌ای. یعنی از این کارشان خجالت نمی‌کشند؟ این چه شایعه کثیفی است… اصلا… اصلا این‌جا کجای جهان است که ایستادم

چیزی نمی‌بینم. توی راهرو افتاده‌ام. صداهایی می‌شنوم با سرعت نزدیک و نزدیک‌ تر می‌شوند. چیزی توی سرم می‌گوید: ارائه آخرت در این درس،  ارائه‌ای عملی بود. من فقط حرف نزده بودم. به قول کیرکگور گفت کرد، کرد گفت

بیوگرافی نویسنده: مائده علوی نویسنده و عکاس از افغانستان است برگزیده‌ی “جایزه‌ی ادبی هزار و یک‌ شب” و “کنگره واژه‌های تشنه” است. داستان‌هایش را در نشریات ادبی افغانستان و ایران منتشر کرده است .مهاجرت و وطن موضوعات اصلی او در داستان‌ها و نمایشگا‌ه‌های عکاسی‌اش است

                             بیوگرافی مترجم: داتون کراولی دارای مدرک تحصیلی زبان فارسی در سطح پیشرفته از دانشگاه ویسکانسین مدیسون است و به طور رسمی به تحصیل زبان فارسی دردانشگاه هاروارد ادامه داده است

Artwork by Shams Najafi. Najafi is a painter and photographer from Afghanistan living in Indonesia. He is interested in expressionism.

If you liked this story and would like to help more writers like this publish their work, please support us by becoming a member HERE.